باید امشب بروم.                                                                                                                                                     باید امشب چمدانی را که به اندازه ی پیرهن تنهایی من جا دارد بردارم و به سمتی بروم .                                                           که در ختان حماسی پیداست .رو به آن وسعت بی واژاه که همو اره مرا میخواند.                                                                      یک نفر باز صدا زد: امید !                                                                                                                                           کفشهایم کو ؟

نوشته شده در چهارشنبه 89/2/22ساعت 8:50 عصر توسط امید-بالندگی 10 نظرات ( ) | |